U bent hier

Een gedachte alleen

Jaren geleden zag ik hoe de merel de tuin verliet,
hun tuin met onhandig gesnoeide struiken,
overjarige bloembollen boven gekoesterde kattengrafjes
en verwilderde klimop in de slanke appelboom.

Hun handen warmden zich aan elkaar toen ze zwijgend
door het raam naar het voederhuisje keken dat
met touwtjes vastzat aan een kreupele tak.

Nu het huis verworden is tot iets moderns
zie ik door een kier in de schutting
te grote potten in pijnlijk rood naast vier plastic stoelen
op grote grindgewassen tegels.

Vandaag verdrink ik mij in twee namen op een steen
en luister ontroerd naar jubelende klanken uit een verre boom.
Ik leef maar verder bij een gedachte alleen.

© Jan Prins van Hanning, 2017