Plukkend aan het tafelkleed denkt ze,
en ze kijkt om zich heen,
wat doe ik hier, waarom zit ik hier
oh wat gemeen.
Ik ken hier niemand
maar ik verlang zo
naar een warme hand.
Al plukkend denkt ze waarom
ben ik dan echt zo dom
waarom loopt zij in het wit
terwijl ik hier in mijn eentje zit?
Waarom komt ze niet even bij me
ben ik dan echt zo eng
of vindt ze me een kreng?
Ik denk dat ik maar ga huilen,
misschien komt zij dan waar
ik me achter kan verschuilen.
Ik huil en ben bang
bang dat ze me vervelend vinden.
Ik ga maar naar de gang.
Huilend loopt ze op de gang te sloffen.
Hé denkt ze, ik ben niet alleen,
is dat boffen.
Ik sluit me maar bij de andere mensen aan,
ze lachen tegen me en brabbelen wat
iets wat ik niet goed kan verstaan.
Maar oh, wat heeft deze gang,
met deze mensen
me even goed gedaan.