Traag buitelt een traan naar buiten
glijdt langzaam onder de wimperpoort door
langs de neusbrug naar beneden
om bij de licht opgekrulde lippen naar de
zijkant af te buigen.
te blijven hangen in de rechter mondhoek
voordat het neervalt naar daar waar het klopt.
Het hart
Terwijl de traan zijn weg naar het kloppende hart vindt
vliegen de herinneringen omgekeerd evenredig omhoog
met elke toon, meer gedeeld verleden
de sluis van de persoonlijke geschiedenis gaat open.
Lang was hij dicht, kapot, beperkt
nu komen verleden, heden én toekomst weer samen
Ik mág weer! Ik kán weer!
Druppel voor druppel
het leven tegemoet
© Sinne, 2019