Wij verstopten ons
Voor de bomen die brandden
Voor de dijken die braken
Voor onze eigen schaduw die ons vertelde hoe heet de aarde is
We zaten in een huisje en keken vooruit, naar de bergen
En dachten niet aan hoe zij slijten
Door het snijden van de wind
En bezwijken
Aan de tanden der tijds waar geen wezen aan ontkomt
We namen slechts onze oogkleppen en dekten elkaar toe
Onder dons en sussende mantra’s als
De wereld valt of staat niet met het individu
Zo lagen we slechts
In elkaars armen
Starend naar een zelfgemaakte sterrenhemel die nooit verandert
En we bedachten
Dat dat voor even
Genoeg was.
© Mattanja, 2023