U bent hier

Dichter is opener

Mezelf voor dit moment gekozen maakt mij de uitverkorene
Dichter is opener; verbonden zijn met wat mijn oren horen
De uit passie geboren woede weet niet hoe dit geluid ontstaat,
wel hoe het te hanteren, en ook hoe vluchtig het ons verlaat

Het ritme baant zich een weg door mijn bloedbanen en eindigt
voor het opnieuw begint in mijn hoofd. Dat hoofd visualiseert het
bedachtzaam voortbewegen van handen en voeten in de tijd
dat de hoogste berg wordt beklommen of het diepste punt
van een oceaan wordt bezwommen

Geen zware tocht, integendeel. Juist het tegenovergestelde van een
mens’ verlangen te willen leven ondanks veel. Leed. Pijn
En de fijne dingen die er zijn. Luister goed. Nu komt het
Op die momenten van kippenvel wil ik sterven, niet meer
naar wat was terugkeren, nooit meer teruggaan
Hier kwam het op aan: verbonden zijn is elkaar in de armen vliegen
van immense hoogte. Het geluid dat je dood-moment aanduidt
is bitterzoet en verlangt te ontsnappen uit spirituele droogte

Toonhoogte bepaalt hoogte. Dieper duiken om niet meer
naar het wateroppervlak terug te keren. Beklim de bergen onderzee
Daar wil ik zijn en blijven. Laat mij maar. Ik leef met mijn illusies
Aanspoelen aan mijn haven van woede en honing
Amper kunnen ademen door een onophoudelijke gedachtenstroming
Het geluid wordt wilder en is niet meer te handhaven. Vaarwel ontkoming,
aan de timbre van zweepslagen op de ruggen van slaven. Een bekend geluid
maar niet minder pijnlijk als ze me raken. Klappen, ketspats, op de grond
Het overkomt

Uit de roes ontwaak ik, vaak enkele minuten later. Stiller dan
waar ik bang voor ben is terug de jungle ingedoken. Vanwaar het
mijn onbeheerste aandrang te willen sterven in geluiden toeschouwt
En toeslaat wanneer de controle opnieuw lijkt te zijn verloren. Dus laat me
verdomme nou sterven door de geluiden die ik niet wil horen. Geef me op
en red de mens die nog moet worden geboren

© Daniel Moreno Meijer, 2018