Twee politieagenten
in grijze overhemden,
trappen haar in mijn richting.
Ik weiger een stap te verzetten.
Ze roept dat ze onschuldig is.
Waarom begrijpen ze dat niet?
Ze blijft op de grond liggen,
slaat haar handen voor haar gezicht.
Ze gilt nog harder en
strekt haar armen uit.
Ik stap naar voren.
Haar gelaatstrekken gaan verborgen,
haar gezicht is vochtig.
Mijn handen zitten al onder het braaksel
De muur wordt vies, denk ik
als mijn maag opnieuw samentrekt.
Het gegil van het meisje houdt op.
Ik wil graag een glas water,
zij heeft haar ogen dicht.
© Els Windau, 2017