het harde zomerlicht wordt bij ons thuis gezeefd,
de herfst verwelkom ik met handen voor de ogen,
het zachte winterlicht vol van herinnering
raakt moeiteloos de grond.
hoe licht ik haar dan mis,
ons kind
we zitten in de kamer, zij en ik, ik kijk haar aan,
ze schudt haar hoofd, schrijf dat maar niet,
schrijf maar gewoon hoe het nu met ons is
en dat het lente wordt,
maar hoe dat moet? ik neem mijn hoed en hark
en een kop thee en wacht in het prieel totdat het
aan komt waaien
ze hangt de was op
aan de molen buiten,
wijst op een appelvink,
die op een randje van de
schuur zijn deuntje fluit
- een vogel, dacht ik,
zingt niet in december -
is Jinte de prinses en
Thomas haar beschermer
ben ik, als loflied op het leven,
de boef in het prieel,
voor even
kinderen en kinderen,
Goddank dat zij er zijn
zij zijn een warme jas
ik was die (even) kwijt
het is niet meer zo koud
als vorig jaar om deze tijd