De zee kroop langzaam
hogerop het strand
alsof hij nog verlegen was
en haar niet kende
na zijn laatste afgang
zo moest hij wel bekennen
was de liefde wel wat weggeëbd
toch bleef hij op haar gebrand
misschien was zij niet ongevoelig
voor de avances van de wind
die met haar speelde
of voor de warme stralen van de zon
als hij weer zo teruggetrokken was
en haar voor meer
dan twaalf uur verveelde
maar iedere keer als het weer vloed werd
lag hij onverslaanbaar voor
bedekte hij haar liefdevol met golven
hadden zon en wind op haar geen vat meer
was hij voor die uren met haar één
drong niets anders tot haar door
© Angelo, 2020