Als de wolven komen, ren dan maar
Ren
Buiten adem, buiten bereik
Tanden blikkerend in het maanlicht
Weg van blinde haat
Krassen klauwend op je ziel
Naar de veiligheid die je al je hele leven zocht
Niet geworteld, nooit, een eeuwigheid in niets
Los bestaan, los zand
En nog steeds ren je
Je ruikt ze, hun adem in je nek
En zo blijf je rennen, vluchten
Voor jezelf vooral
Blijf je rennen tot je je eigen voetstappen voor je ziet
En eindelijk beseft
Dat je slachtoffer bent van je eigen dwangmatigheid
En wegrent van jezelf
© Andrej Verhoeks, 2021