Op en neer gaan jouw takken; van links naar rechts en weer terug.
Soms heel rustig en bedachtzaam; soms razend en razend vlug.
Alsof je iemand om je heen wil troosten, wanneer je de onrust voelt
en jouw rustgevende bewegingen, als een lieve knuffel zijn bedoeld.
Of zit er in jouw beweging stiekem toch iets anders verstopt
en is het een uiting van jouw eigen tranen, die je hebt opgekropt?
Geven jouw blaadjes uiting aan jouw verdriet, wanneer ze bewegen in de wind
en wordt juist jij door de armen van de wind liefdevol geschud en wiegend bemind?
Misschien wel allebei, misschien geen van beide.
Toch voel ik je nu, voor even, aan mijn zijde.
En of we nou alleen of stiekem toch samen huilen,
ik ben blij dat ik, voor even, onder jouw bladeren mag schuilen.
© Joyce Jacobs, 2021