Mag ik nu al sterven?
Jouw grimlach in mijn polsen kerven?
Met naalden en met messen,
In aders blauw als bessen.
‘k Weet de afscheidspillen staan,
Waarom ben je weggegaan?
Jij was niet de eerste,
Wellicht ook niet de laatste,
Waarom mij dan haasten?
Als er plaats is voor nóg pijn,
In dit leven, waar geen engelen zijn,
Waar alles zondig is, en duister,
Word ik gekweld door jouw gefluister,
Jouw blik en tong zo toxisch,
‘k Spring pas als de trein er is,
Mijn lichaam en mijn ziel in scherven,
Kom dan trein, en laat mijn hart bederven.
© Tom Thys, 2017