U bent hier

De steen

Kijk en verwonder.
Uitzicht op zee.
Kijk en verwonder.
Wat neemt de stroming mee?
Tal van stenen, van oranje tot bijna blauw.
De zijde van deze steen is verrassend glad; hoe komt dat nou?
Heeft de zee zachtheid willen tonen,
in een wereld soms zo hard en grauw?
Of is het een uiting van woeste kracht,
de steen volkomen machteloos, gedreven in het nauw?
Is hij een deel van zichzelf verloren,
door de storm die leven heet?
Of had de zee hem willen troosten,
zeggen dat het haar speet?
Dat ze de steen van zijn rots heeft gescheiden,
plots verlaten en alleen.
Niet langer omringd en samen,
maar slechts een losse steen.
Daar lig je dan, lieve grijze, met een bijna blauwe tint.
Niet langer verloren, maar gevonden, door de liefde van een kind.
Je past precies in mijn hand, klein, maar toch krachtig.
Ik zie je, ik voel je en lieve steen, ik vind je prachtig.

© Joyce Jacobs, 2021