ik het meisje van Simone de Beauvoir
jij de jongen met het lange blonde haar
de tekenleraar, de kunstenaar
nu vijf en zeventig jaar
al vier en veertig jaar, waar blijft de tijd
geniet ik van jouw eigenzinnigheid
de rustige plek op je binnenstrand
verdedig je met hand en tand
je komt bij me binnen met huid en haar
onderzoekende, nieuwsgierige kunstenaar
de verf, de penselen van varkenshaar
de schetsboeken vol ideeën, ze roepen maar
ik liet je binnen en voerde strijd
tegen je ijdele zelfstandigheid
ik leerde kijken en zag verband
voelde je soepele minnaarskant
het meisje van Simone de Beauvoir
nog altijd met haar kunstenaar
innig en tevreden, stapel op elkaar
jij blijft bij mij, was het maar waar
want Maarten liet het leven, verloor de strijd
vol angst, treurnis, boosheid en spijt
raakte hij los, door kanker overmand
en vertrok naar de stille eeuwige kant