Ze keek terug op de maanden die achter haar lagen.
Een tijd die haar naar de diepten in zichzelf had gedragen.
Ze had geworsteld en gestreden,
was bijna kopje- onder- gegaan.
Had zich geheel moeten ontkleden,
tot zij naakt,
volkomen bloot,
in zichzelf was komen te staan.
Zij bemerkte nu verwondert,
dat de sluiers van haar bewustzijn,
een voor een opzij waren gegaan.
Haar tranen, een rivier
die haar naar de grote oceaan hadden gebracht.
’t was daar dat zij ontdekte
haar nieuwe Zelf, innerlijke kracht.
Een nieuwe dimensie had zich in haar geopend.
Haar blik(veld) zoveel groter,
dan haar wereld eerst was.
Ze zag zichzelf nu
en ontmoette ontroerd
de Feniks die herrezen was uit haar as.
De mensen om haar heen,
haar dierbare vriendinnen,
zagen een gelouterde vrouw
die zich op haar nieuwe leven kon te bezinnen.
In haar ogen, spiegels van haar Zielestaat,
was het kuikentje nog te zien
dat iet wat schuchter,
het ei verlaat.
Dierbare vriendin,
machtige vrouw
een warme omarming
En innige groet voor jou.