Ze was het begin van de wereld. Zijn wereld.
Een donkere nacht met een lichtpunt boven de hemel van sterren en dromen.
Zij bleef het middelpunt. Zijn middelpunt.
Maar hij ging weg en zij kwam niet meer terug.
De trage nachten bleven achter met stromende lijnen van gedempt licht.
Het geluid van valse snaren, te langzaam gespeeld.
Het was een mooie tijd, maar nu niet meer.
De maat is kwijt, het lied verstomt.
In de verte het gat zwarter dan hij kon zien.
Hij hield haar, maar zij bleef hangen aan herinneringen,
zodat het wel mocht zijn, maar nooit zo was.
En nu is niets meer.
Een niets in verwachting van wat is geweest,
waarin dromen blijven bestaan,
maar de wereld draait en gebeurt.
Terwijl zij is blijven staan en de afstand steeds groter wordt.
Vandaag is niets,
net als morgen.
Met een zucht de gebogen rug,
over de dagen die zijn geweest.