Meisje met groene ogen,
Ik word meer en meer eenzaam met elk persoon die ik ontmoet.
De manier waarop je terugkijkt voegt daaraan toe, ik ben geen bedreiging.
Tenminste, ik zie niet hoe.
Ik geef toe, ik vind je ogen mooi.
Ik denk 'n soort van dat je weet dat ik dat vind.
Als je dat weet, je hebt gelijk, dat vind ik.
Misschien daarom. Maar ik bedoel het niet zo.
Ze kalmeren me gewoon, dat doen ze echt.
Jij voelt het tegenovergestelde als je in mijn ogen terugkijkt, geloof ik.
Ik mis kind zijn.
Ogen ontmoeten toen, betekende niet wat het wordt als we volwassen worden.
Om te herinneren hoe het voelt om kind te zijn, hier, voor jou, een witte ballon.
Beschouw dit als mijn witte vlag, als die ooit nodig was.
© R.A Berger, 2022