Dagen zoals deze
wil ik vastleggen
met de gedachte
dat het die ene dag is
die je later zal influisteren
als je weemoed verzamelt
over die mooie dagen van toen,
omdat alles klopte:
het aantal wolken in de lucht,
hun dons, de snelheid
waarmee ze voorbij zeilden,
het geklater van borden in de keuken
in de namiddag
en hoe het net iets te koud geworden was.
Voor een ogenblik leek het
alsof de zon
nooit zou ondergaan,
maar toen ze zich dan toch
onfeilbaar terugtrok,
moe en voldaan,
klopte ook dat,
en voor het slapen
klommen haar stralen,
tot slot, nog even
naar binnen door de open ramen,
om op de vensterbank
te kunnen neerstrijken,
luisterend naar de mensen
die zich voor de volgende dageraad
weer voorbereidden.
Ter afscheid raakten
vogels en grasmaaiers
eerbiedig
precies de juiste toon.
In deze koele stilte
klinkt de zomerse voorbode
veelbelovend.
© Dinte, 2021