U bent hier

Dag 7

Hij bukte voorover, zijn schepping voldaan,
geuren van de appeltaart vulden zijn ogen,
maar hij ziet ze niet

Leunde voorover het raamkozijn en zag
in de algenvijver een vogel verdwijnen
de rauwe dood zo plons in onze schoot

Tegenin de klok liep hij zeven jaren lang
om de veren in de sloot te lezen,
ervaring van het leven, bedrading van de dood

In alles en leegte zag hij haar terug,
de gele lijken die vallen van de naakte takken,
zijn ogen en pianonoten, haar zuiver klotsende koelte

Marcherend door straten van schedels ziet hij gelijken,
rammelend op zoek naar het einde,
vergeten waarom ze waar, ze waren om

© Jeroen van Wijk, 2022