Onzichtbaar sterven de ontelbaren
terwijl de beleidsmakers hun handen
wassen in het geruststellend maren:
enerzijds, anderzijds, Moria maar branden!
Onzichtbaar sterven de ontelbaren.
Onze buik en ons land gevuld:
‘Helaas, hier is geen plaats’ en we staren
recht in de ogen van verlangend ongeduld.
Het kwade hoeft niet naar het vluchtelingenkamp,
hij zit genesteld in ons hart, waar ramp na ramp
aan ons voorbij trekt, etend met het bord op schoot.
Terwijl zeeën zich vullen met bloed zo rood,
het gutst bijna onze levens binnen. Ja, dood
verschijnt bijna boven onze etensdamp.
© Jacques, 2021