Een zomer bries laat de takken bewegen,
De grote boom in het overvolle bos lijkt maar eenzaam,
De verwelkte bladeren komen zichzelf tegen.
Hij vraagt zich af; waar komt deze droogte vandaan?
Hij wilt zich niks meer afvragen,
De bomen staan maar in rijen zij aan zij,
Op deze manier kan ik niks bijdragen.
Hij maakt de keuze; Ik laat mijn gedachtes vrij.
Voor het eerst maakt hij contact met andere bomen,
En deelt zijn verhalen en zijn pijn,
De eenzaamheid wordt verdelgd, zonlicht wordt weer opgenomen.
Ze vinden troost en geluk in elkaars samenzijn.
wanneer de wind weer begint te waaien,
En de takken beginnen te bewegen,
vinden de wortels elkaar in hun dans,
En komt hun vriendschap tot leven.
Ze fluisteren dan zachtjes in de wind,
Het maakt niet uit in welk seizoen,
Als je zorgt dat je je met de juiste personen omringd.
Dan kleuren je bladeren groen.