U bent hier

Cheiron

Helios’ bol verdampt dauwdruppels van wilg en plataan
Waar anemonen, madeliefjes en rozen vergaan
Op dit eiland zwieren bomen met Notus’ winden mee
Dryaden zoeken in een bron verkoeling voor hun wee

Mieren zwoegen waar wormen normaal verpozen
Paartjes zijn te heet om te minnekozen
Nog voor zijn luchtsprong zullen Icarus’ veren verbranden
En Phoebus' stralen maken scheurtjes in fiere rotswanden

In deze Tartarus staat Archilleus bij te komen
Terwijl zweetparels op zijn borst staan te stomen
terwijl zijn hartslag sneller niet langzamer gaat
Luistert hij naar Cheiron’s wijze les en raad

Het paardenlijf van de oude Kentaur zit onder een groen blad
Die onderwijst, op de top van Pillon, de vechtkunst zonder prat
Leerde van Apollo zelf de kunde om wezens te genezen
Slechts Prometheus mocht na Herakles’ verwonding zijn krachten lezen

“Zoon van Peleus, zie ik jouw benen trillen en longen snakken naar lucht?
Orakel kan het echt zijn dat men bij het horen van zijn naam vlucht?
Zelfs de Amazonen hebben meer moed dan jouw gemoed
Want jij, onderdompelt in de Styx, bent veel te zoet.”

Met zijn verbrande lijf oefende Thetis’ zoon
Cheiron’s methode van lesgeven werd hem gewoon
Leerde van het eerste ochtendgloren tot de eerste sterrenstralen
Archilleus wilde niet in de geneeskunde falen

Hij leerde logica en redekunst naast het schermen
“In oorlog zal slechts een schild over jouw lijf ontfermen
Het moraal luidt dan overleven, dus wees niet gedwee”
De Kentaur zat onder een olijfboom en deelde hem dit mee

In de Trojaanse oorlog blaakte deze held
Waar echtgenoten lagen op een bloedend veld
hun vrouwen verachtten hem met de inhouden van hun longen
maar hij werd door de Grieken geprezen, bejubeld en bezongen

En Cheiron bleef lesgeven in kunst en kunde tot zijn dood
Zijn reputatie en aanzien waren immers groot

© Mozes, 2017