Ik koop al jaren bruine bollen.
Daarop doe ik een plakje kaas.
Op dikke dagen alleen wat boter,
over mijn lijf ben ik de baas.
Ik lunch met alle anderen.
Mijn brood hoort daar niet bij.
Mijn bruine brood blijft in mijn tas,
mijn maag voor altijd vrij.
Ik fiets omwegen terug naar huis.
Ik tel mijn stappen naar de deur.
Bruin brood in de prullenbak,
want de spiegel heeft een pesthumeur.
Al die jaren van bruine bollen
hebben niets voor me gedaan.
Ik weet dat het tijd is iets anders te kopen,
maar niet hoe te stoppen voor te vergaan.
© Marit van Veenendaal, 2017