Omdat bomen het wisselen van kleuren
in hun nerven dragen,
het sap door hun ringen stroomt
als bron van vele dingen,
zijn zij het antwoord op vele vragen.
Als bomen konden spreken met een taal
die wij verstaan,
wisten wij of zij
hun plaats zelf hadden gekozen
dichtbij de dodenakker.
Schaduwen tussen het goud aan hun voeten
waar de zon zichzelf vergeet.
Een laatste hoogtepunt,
een groet voor het witte
vergeten weer begint.
Als bomen konden spreken
hier aan de rand van het hof
waar alles tot één vergaat,
het herbeginnen na herhaling
na herinnering.
© STABERGH INA, 2019