Bloemen zijn gaan groeien waar eens een oorlog woede
Stille getuigen die in de wind wuiven, rood, als al wat bloede
Lange stelen kruipen omhoog door de modder, dik en zwart
Het gevoel overweldigt, grijpt bij de keel en verzwaard het hart
Het herinnert ook ons wat was, en nooit weer mag komen
Dus zijn we stil en denken aan de mensenstromen
Zij die hebben geleden, gevochten, voor onze vrijheid
Maakt ons bewust van onze verantwoordelijkheid
Wij horen lief te hebben, de ander respecteren. Want anders zijn zij voor niks gestorven, als wij hier niks van leren
Bloemen moeten groeien en bloeien op de velden
Bloemen uit liefde, voor al onze helden
© Tirza Atsma-Hoornstra, 2019