Glanzende ogen
Vochtig als een meer
Een troebele blik die naar boven slaat
Tranen die niet mogen vallen
Een vervallen ziel
Gewond door een verleden die niet stopt met fluisteren
De onrechte pijn
Straalt vuurs door naar het holte in de borst, het hoofd,
Het hart
Maar dan plots
Stilte
De kamer vult zich met realisatie
Dezelfde glanzende ogen gericht op de geraniums
Blauwe vaas
Dichte knoppen
Droge aarde
Aarde die snakt naar water om te bloeien
Het blik wordt gericht op de houten vloer
De tranen vloeien dankbaar en zeker
Ze bloeit
© Ayse, 2017