U bent hier

Biafra

Over mijn opengesperde ogen ligt mijn moeders hand
haar vingers verkrampt van schrik, ondermijnen de censuur.
Door een spleet zie ik geraamten wachten op de dood
nergens een pan op het vuur, in de ovens geen brood.
Ze zijn ondervoed, zegt mam.
Ik snap het niet, een buik was juist heel dik.
Ik huil met mijn moeder mee, iedereen is overstuur.

Hongersnood op de tv, het was een noviteit.
Blauwe ogen zagen bruine sterven, iedereen had spijt
van eten dat ooit was weggegooid
en andere niet ter zake doende zaken.
Mijn spaarpot omgekeerd en die van honderdduizend anderen.
Wij zouden dit veranderen.
Oprecht begaan, maar ook wel trots op onze gulle gaven,
lieten we ons de hoop goed smaken,
wij zouden de wereld beter maken.

Was ik nog maar zo jong als toen, gelovend dat het goed zou komen.
Ik raakte dat vertrouwen kwijt. Waarom weet ik niet eens precies.
Had ik maar meer gedaan, ik wou dat ik was blijven dromen.
Het was - zie ik nu pas - misschien wel mijn grootste verlies.

© Femmy ten Cate, 2019