Vroeger beschikte ik over de luxe
om een diepe angst te koesteren.
Bij het zien van de harige poten
gilde ik barstjes in de ruiten.
Het sein voor mijn vader
om aan te komen stormen,
linker vuist in de lucht
rechts een krant
en het monster met haar enorme
kaken te vermorzelen.
Nu, vijfentwintig jaar ouder,
elf jaar wijzer en
dertien jaar moediger,
noem ik achtvoeters steevast Victor.
En na een vriendelijk verzoek
om op hun pootjes het pand te verlaten -
waar ze overigens nooit naar luisteren,
hebben ze eigenlijk wel oren? -
worden ze gevangen in een glazen koets,
bekeken met ogen vol ontzag
en belanden in de tuin
van de buren.
© <auteur geanonimiseerd>, 2024