Het is wel lang geleden, maar toch woont ze daar niet meer
Ik zie haar nog wel lopen, maar haar aanblik doet me zeer
Anna is verhuisd
Ook al woont ze daar nog wel
Haar humor is vergruisd
en ook al trek je aan de bel
haar geest is verborgen
verborgen achter angst
Anna kijkt me aan
dat maakt me nog het bangst
Ik zie in haar holle ogen
dat haar geest daar niet meer woont
ik kijk naar haar gezicht
dat geen Anna meer vertoont
haar lichaam zie ik lopen
maar de aanblik doet me zeer
de veerkracht is verdwenen
Nee, mijn Anna is niet meer
ik zoek naarstig naar splinters
van haar humor
ik zoek angstig naar splinters
van haar lach
maar leegte is alles wat ik tegenkom
het verdriet keert heel mijn wereld om
© Fiola, 2017