Ik bracht je weg, hier naartoe.
Het was een kille dag.
En eenmaal in de grote hal
lachte je je laatste lach.
Vandaag ben ik weer bij je,
van de ochtend tot heel laat.
Ik wil je zien, ruiken, voelen,
ervaren hoe het gaat.
Ik zie je in een stoel, alleen.
Je hoofd geknakt omlaag.
Ik raak je aan, je voelt het, maar
je bewegingen zijn traag.
Je zakt weer in, het breekt in mij.
Ik zoek je, roep je zacht.
Ik schud voorzichtig aan je arm
en hoor een jammerklacht.
Mijn ogen nat slik ik iets weg.
Ik vraag wat, streel je haar.
Je antwoordt niet, ik word alleen
een doffe blik gewaar.
Ik fluister liefde in je oor.
Mijn blik glijdt over je heen.
Geen lach, je ogen al gedoofd.
Mijn moeder, ze is alleen.
© Elka Le Mair, 2019