Mijn wezen, 23 dagen oud
Volledig gedrenkt in onzekerheid
Een witte doek
Doordrenkt in een vat zwarte verf.
Elke nacht val ik—
Verstikt,
Onder een deken van twijfel
In een slaap
Waarin een pad
Traag opdoemt in mijn dromen.
Ik reis in vertrouwen.
De regen spoelt de straten
Van mijn binnenste schoon.
Trede voor trede
Begeef ik mij dieper
De diepte van mijn verlangens.
Ik ben gelukkig,
Omringd door duisternis.
Het vuur van mijn hoop,
Vastgekluisterd in mijn handen,
Verlicht wanden,
Versierd door vergezichten.
Mijn horizon straalt.
Ik luister slechts naar het bonzen
Van mijn hart,
Wiens ritme mijn gids is.
Op de bodem
Van mijn vroegere bestaan
Raak ik het ondenkbare aan
Het misvormde monster van mijn psyche,
Te pijnlijk om
In de opengesperde ogen aan te zien.
Toch kijk ik.
Zie de modder,
Borrelend en bruin,
Omvormen tot een tuin in bloei.
En weet ik:
Hier bracht de weg mij.
Hier moest ik sterven
Om eindelijk
Te worden
Wie ik ben.